EMSÂL-İ SİRAYETİ

Şairliğimin malum olmadığı bir son dördün gecesi…

Kanlı kefenler, sarmış her yeri.

Ölmeden dedikleri, bariz belli.

Ben ölsem de ölümüm senin elinden olsun, gözlerin yeterli.

Kusursuz bünyelere alışmış, keder kümeleri.

Saplantıların aşina olduğu gök, çoktan delindi.

Hiçbir kuvvet durduramaz ki ellerimi,

Ulaşılmayan mihrakların gerisinde yine iyi direndi.

Tebrik etmeli, kapattığın hislerin beni.

Endişeye mahal vermemek, zor olmuştur temelli.

Benliğimi yıkan sarsıntılarımı bir kez olsun da bırakıp buldum seni.

Kaybetmeye alışık olmadığım yıllara pay biçip göklerden indirdim kara şimşekleri.

Beyaza bürüdüm, bulutlara mütevellit sinir krizlerini.

Sonunda yine şair oldum, birkaç kelimenin ardından.

Hislerimin emsâl-i sirayeti…

Buse DUMAN